Het is al bijna een jaar geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven en hoewel ik vaak aan mijn hippe websiteje moest denken was er steevast een tekort aan inspiratie. Een ieder die mij kent weet dat ik eindeloos kan blijven praten over de meest achterlijke onderwerpen, het moest dan toch mogelijk zijn om iets op het digitale papier te zetten. Daarom zal ik proberen wekelijks een van de onderwerpen die ik in ‘real-life’ heb besproken uit te lichten op dit digitale dagboek. We starten maar eens met een klassiekertje van me: Films als kunst.
Zijn films kunst? Als je het aan mij vraagt wel, zelfs de meest vage comedy heeft vaak een overenthousiaste schrijver die er veel meer in ziet dan jij en ik. Toch wil ik zeker niet alle films kunstzinnig noemen, vaak zijn films gewoonweg niet goed genoeg om dit predikaat te verdienen of worden ze alleen gemaakt om centjes aan de filmmaatschappij te laten doneren. Ik zie zelf kunst in films die een verhaal vertellen, gebruik maken van bijzondere camerahoeken/filters of op een speciale manier in elkaar zitten.
Films die een verhaal vertellen zijn er natuurlijk genoeg, daar hoef ik eigenlijk niet veel over uit te leggen. Toch wil ik wel even kwijt dat ik hierbij meer denk aan The Revenant, Pulp Fiction en Trainspotting dan aan films als American Pie 1 tot 34.
Films die gebruik maken van bijzondere technieken als filtergebruik en non-standaard camerahoeken zijn mijn persoonlijke favoriet al merk ik dat veel mensen zich mateloos aan dit soort films kunnen irriteren. Zo zijn films als Drive, Spring Breakers en Only God Forgives voor mij instant klassiekers dankzij de prachtige manier waarop deze zijn opgenomen en ergeren anderen zich dood aan het langzame verhaal, de roze filters en nutteloze subscenes. Dat schoonheid alleen niet genoeg is blijkt uit de film The Neon Demon die ik vorige week heb gezien. Deze film was prachtig geschoten en had een unieke manier van storytelling maar het verhaal zelf was flinterdun waardoor je uiteindelijk teleurgesteld de credits ziet verschijnen.
Films die op een bijzondere manier in elkaar zitten vind ik ook erg cool. Zo zie je in de film Blue Valentine zowel de eerste dagen van een koppel als de dag van hun echtscheiding. Deze scenes worden door elkaar heen vertoond waardoor je als kijker leert waarom de personages van elkaar houden maar ook hoe deze liefde bekoeld raakt. Ook Memento is een film die een verhaal in 2 verschillende tijdschema’s laat zien, bovendien lopen deze scenes behoorlijk elkaar heen waardoor de start van het verhaal niet aan het begin wordt vertoond en ook het einde niet als laatste.
Uiteindelijk denk ik dat iedereen anders naar films kijkt en dat dit het mooie is van de kunstvorm. Ook zal niet iedereen het er mee eens zijn dat het hier überhaupt om kunst gaat. Ik vond het in ieder geval leuk om een klein beetje tekstueel uit te beelden hoe ik naar films kijk en ben benieuwd naar jullie meningen en aanraders.